TESSIE SPILIOTI η τΕΧΝΗ εΙΝΑΙ εΝΑ [πΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ]

Με την Tessie είχαμε δώσει ραντεβού για την συνέντευξη αυτή 3 φορές μέχρι τώρα, αλλά όλο κάτι συνέβαινε, είτε απο τη δικιά της πλευρά, είτε από τη δικια μου και δεν καταφέρναμε να συντονιστούμε. Το προηγούμενο βράδυ, πριν συναντηθούμε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο.

-Κανόνισε να το αναβάλλουμε και τέταρτη φορά Tessie, της είπα χαριτολογώντας, και ξέρεις τι θα κάνω. Θα είμαι αμείλικτα αμείλικτος, και θα σπεύσω να πάρω συνέντευξη από την άσπονδη φίλη σου, τη Ρεβέκκα Καμχή που αυτο το καιρό κάνει μιαν ιδιαίτερα επιτυχημένη έκθεση..

-Υοu devious journalistic monster, if you dare....

Και σκάσαμε και οι 2 στα γέλια καθώς κανονίζαμε τη συνάντηση για την συνέντευξη. Την Tessie την γνωρίζω όχι πολύ καιρό, αλλά έχω συμπαθήσει ιδιαιτέρως τον εκρηκτικό της χαρακτήρα, και έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα την αφοσίωση που δείχνει στο τομέα των εικαστικών με τον οποίο ασχολείται σχεδόν 20 χρόνια πια, ξεκινώντας, από ζωγράφος στην Αυστραλία όπου γεννήθηκε, και συνεχίζοντας ερχόμενη στην Αθήνα ,σπουδάζοντας στην εδω Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αναμιγνυόμενη με το εγχώριο καλλιτεχνικό κατεστημένο και τις πολυσύνθετες και πολλες φορές δαιδαλώδεις δομές του, αποκομίζοντας πολυτιμες εμπειρίες και τεχνογνωσία. Τεχνογνωσία που της φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμη αφου πριν δυο χρόνια ίδρυσε το δικό της καλλιτεχνικό χώρο στο αίθριο του bar-restaurant Bacaro, απέναντι από το Χρηματιστήριο, τη γκαλερί Spilioti Projects.

-Τessie, 2 ναοί απέναντι. Στο κέντρο της Αθήνας. Ο ναός του χρήματος και ένας μικρός ναός της τέχνης. Πως τη βρίσκεις αυτη την αντίθεση;

-Δε θα σε κοροϊδέψω. Όταν είχα πρωτοδεί αυτό τον χώρο,αυτά τα στοιχεία ακριβώς με είχαν προσελκύσει.Η αντίθεση που μόλις περιέγραψες, η πολυπολιτισμικότητα που κουβαλάει πια το αθηναϊκό κέντρο, αυτή η περίεργη ενέργεια, συνετέλεσαν καθοριστικά στο να επιλέξω να γίνει εδώ η γκαλερί μου.

-Σου αρέσει αυτή η όσμωση που συντελείται, να υποθέσω.

-Μα αυτο ακριβώς ζητούσα. Τόσα χρόνια σαν καλλιτέχνης, και πιο λίγα σαν υπεύθυνη καλλιτεχνικών χώρων, πριν αποκτήσω τον δικό μου, με προβληματιζε αυτή η αποστείρωση που κυριαρχούσε, κι ακόμα είναι έντονη σε μεγάλο ποσοστό στο χώρο των εικαστικών. Και νομίζω πως κάποια βηματάκια έγιναν με τη δημιουργια αυτού του χώρου. Η γκαλερί μου όπως βλέπεις βρίσκεται μέσα στο αίθριο του bar/restaurant Bacaro, ζει και λειτουργεί αδιάσπαστα με το χώρο, δεν ειναι αποκομμένη. Οι πελάτες και των 2 χώρων κινούνται πολύ όμορφα, πολύ αρμονικά μέσα σε αυτό το ιδιαίτερο συγκοινωνούν δοχείο που έχουμε φτιάξει, και μπορώ να πω πως, ναι, μετά απο 2 χρόνια επιτυχημένης λειτουργίας είμαι πολύ ευχαριστημένη όπως εξελίσσεται η κατάσταση.

-Τι όνειρα είχες Tessie, όταν ξεκίναγες 18χρονο κορίτσι, κόρη ελλήνων μεταναστών από την Αυστραλία, για να έρθεις στην Ελλάδα; Πόσα κατάφερες να πραγματοποιήσεις;

-Κοίτα να δείς, η αφέλεια της νεότητας σε συνδυασμό με την επιθυμία για κατάκτηση άγνωστων ηπείρων(κυριολεκτικά και μεταφορικά) με έκανε να τολμήσω πράγματα που τώρα που τα βλέπω με πιο ώριμο μάτι και κάτω από διαφορετικό πρίσμα, αμφιβάλλω αν θα είχα κάνει καν τα μισά.Ιδιαίτερα,η φυγή μου απο την Αυστραλία είναι κάτι που δεν είμαι σίγουρη αν θα το έκανα σήμερα. Είχα περάσει δύσκολα το πρώτο καιρό στην Ελλάδα. Και ωραία, αλλά και πολύ δύσκολα.

-Τι αγαπάς στην Ελλάδα;

-Α, μα τι ερωτήσεις είναι αυτές;(γελάει με νάζι).Η Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολη χώρα(πάυση)πολύ δύσκολη χώρα, ιδιαίτερα όταν είσαι ξένος.Πρέπει να αποκωδικοποιήσεις καταστάσεις και μηχανισμούς που δεν είναι καθόλου εύκολο, όταν δεν γνωρίζεις, πως να το πω(παύση,σκέφτεται για λίγο το software. Από hardware πάτε μια χαρά εδώ.Στο software είναι το πρόβλημα(γελάμε και οι δυο)

Την ώρα που μιλάμε μπαίνει ένα νεαρό ζευγάρι. Σταματάμε για λίγο την συνέντευξη. Τη ρωτάνε λεπτομέρειες για την έκθεση που φιλοξενεί αυτό το καιρό. Η Tessie τους εξηγεί για μερικά από τα έργα που τους άρεσαν πιο πολύ . Κοιτάζω το προσωπό της. Σχεδόν λάμπει όση ώρα τους μιλάει. Τα παιδιά φεύγουν. Κάθεται πάλι απεναντί μου. Τη ρωτάω.

-Σε κοιτούσα όσο μιλούσες με τους πελάτες σου. Αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, και φαίνεται. Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς τη τέχνη Tessie; Τη τέχνη μέσα σου, τριγύρω σου;

-Δε ξέρω ακριβώς πως να το εκφράσω, αλλά νιώθω πως..(σταματάει για λίγο, βγάζει από τη τσάντα της ένα πακέτο τσιγάρα, ανάβει ένα, και κοιτάει για λίγο, πολύ λίγο, τριγύρω)..πως δε θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Είναι μια διαρκής εφηβεία η τέχνη ξέρεις. Ένα ιδιόμορφο ελιξήριο. Ένα ελιξήριο που με κρατάει ακόμα όρθια. Γιατί δεν είναι εύκολα τα πράγματα, από τη στιγμή που θα αποφασίσεις -συνειδητά- ν’ασχοληθείς μαζί της. Θέλει αφοσίωση, προσπάθεια, συνεχή προσπάθεια και υπομονή, πολύ υπομονή. Όχι, ζω με και για τη τέχνη.

-Η τέχνη είναι εφήμερη Tessie στη περίοδο που διανύουμε;

-Αχ, μεγάλο θέμα ανοίγουμε. Η τέχνη κατά βάση είναι ένα πυροτέχνημα. Ένα πυροτέχνημα που δεν αφήνει εγκαύματα. Σκάει στα χέρια σου , στα μάτια σου και σoυ δείχνει καινούριους κόσμους. Τώρα αν αυτοί οι κόσμοι είναι εφήμεροι καμμιά φορά δε πειράζει. Je t ‘aime(για να είμαι και στο πνεύμα της εποχής)

-Αλήθεια, μια που το έφερε γλωσσικά ή κουβέντα, ποια είναι η γνώμη σου για τον ζεταιμιακό θίασο της Αννίτας;

-Τώρα θα μπορούσα να σου πώ αν ηθελα να το παίξω μοδάτη και προχώ, πως η Αννίτα έχει μετεξελίξει τη καταστασιακη εξτραβαγκαντσα και την έχει προσαρμόσει πανέξυπνα στο τηλεοπτικό κατεστημένο. Αλλά θα είμαι σκληρή και ρεαλίστρια.Η τηλεόραση είναι ένα μπουρδέλο. Ένα απέραντο μπουρδέλο. Η Αννίτα ένας καλοπληρωμένος μαστρωπός. Και ο θιασός της οι ευτυχισμένες πόρνες. Χαζές,ευτυχισμένες αλλά πόρνες. Και όταν έρθουν οι καινούριες και τα φώτα σβήσουν για τον ευτυχισμένο θίασο του Je t’aime, τότε να δούμε αν θα έχουν ακόμα όρεξη, να κάνουν ντου από παντού και να το θέλουν τόσο,μα τόσο πολύ.

-Ποιά πράξη θα θεωρούσες επαναστατική σήμερα;

-Να καταργούσαμε τους πολιτικούς!

-Μήπως είσαι λίγο –εσκεμμένα –προκλητική;

-Καθόλου! Επιμένω.Ας τους καταργήσουμε. Έχουμε γεμίσει σωτήρες, που όποτε πλησιάζουν οι εκλογές, υπόσχονται σε όλους εμάς τους τυφλούς, πως θα βρούμε το φως μας αν τους ψηφίσουμε. Και μεις κάθε φορά την πατάμε.Για να βγουν αυτοί. Που θα βάλουν σ’ένα δρόμο τους τυφλούς...

-Ο έρωτας δεν είναι μια μορφη επανάστασης;

-Το ρωτάς; Ασυζητητί..

-Είσαι ερωτευμένη αυτό το καιρό;(με κοιτάει πονηρά και χαμογελά)

-Πάντα είμαι ερωτευμένη. Ακόμα και όταν δεν είμαι, κυριολεκτικά. Αν και ο έρωτας δεν είναι κατάσταση εύκολη. Είναι κατασπαρακτικός ο έρωτας, αδηφάγος, σπαρακτικά ανθρωποφάγος. Ακόμα και όταν δεν είμαι, λοιπόν, τα συναντώ αυτά τα στοιχεία, στη τέχνη, όλες αυτές τις διακυμάνσεις, καταλαβαίνεις. Αλλά , όχι , αυτη τη περίοδο, δεν είμαι ερωτευμένη, με τη κλασσική έννοια του όρου. Και τ’απολαμβάνω, δεν είναι άσχημα(χαμογελάει, και ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο)

-Το περιστατικό που συνέβη πρόσφατα στην Art-Athina, πως θα το χαρακτήριζες;

-Δε νομίζω απλώς, είμαι σίγουρη, πως αυτή η κατάσταση, αυτό το λογοκριτικό déjà-vue, πρέπει να τερματιστεί κάποια στιγμή. Δεν είναι δυνατόν, να γίνονται αυτά που γίνονται, όταν μας κατακλύζει ένας απίστευτος και απύθμενος οπτικουαστικός βόθρος, απ’όλες τις μεριές. Ένας βόθρος που επιβραβεύεται από το κοινό και κατ’επέκτασην από τη διαφημιστική νομενκλατούρα, και που έχει σκεπάσει με τη μπόχα του τις αληθινά δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Δε θα κρίνω εγώ την ουσία του καλλιτεχνικού έργου της κυρίας Στεφανή, αλλά θεωρώ Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΟ, όταν εισαγγελείς ασχολούνται με θέματα τέχνης, και αφήνουν ανεξέλεγκτους τους παραθύρακηδες να αλωνίζουν. Ε, αφού έγιναν τεχνοκριτικοί ο Τράγκας και ο Κακαουνάκης, να τα σκίσω τα διπλώματα, τι λες κι εσύ;

-Παλιότερα το να είσαι δημοσιογράφος, προϋπόθετε κάποιο κύρος συμφωνώ..

Ε, μα για πες μου , δεν είναι τριτοκοσμική η κατάσταση την οποία βιώνουμε; Αποσιωπείται εντελώς η σοβαρή διάσταση των πραγμάτων. Δε μας αφήνουν να δούμε τη πραγματικότητα, τ’αληθινά προβλήματα..

-Πλύση εγκεφάλου, άνευ διδασκάλου, έχεις δίκιο(της λέω και χαμογελάμε πικρά)

-Πες’το ψέματα.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό της. Είναι μια συνεργάτιδα της. Της υπενθυμίζει κάτι εγκαίνια όπου είναι καλεσμένη. Πρέπει να φύγει. Σταματάμε. Συζητάμε για λίγο τα δικά μας και καθώς τη χαιρετάω της φωνάζω από μακριά.

-Νεότητα, ομορφιά ή ζωή;

-You crazy creature, μου φωνάζει χαμογελώντας, και μου απαντάει. Ζωή. Ζωή, μ’ακούς; Η ζωή είναι γλυκιά..



Μόνο αυτό είναι, σκέφτομαι έχοντας ακόμα τη φωνή της στ’αυτιά μου, καθώς η νύχτα σκεπάζει τη πόλη και η πόρτα του ταξί κλείνει βιαστικά πίσω μου.